دوستت دارم
با خاطره ای که هرگز به خاطرم نیست
با قدم هایی که هنوز
قدم های تندِ نخستین دیدار است
با بوسه ای که هنوز
نخستین بوسه است
و دست هایی که کودکانه
جای شعر و نوازش را اشتباه می گیرند...

مرا ببخش که گریزانم
که از تمام عکس ها به آینه فرار کرده ام
مرا ببخش که نمی توانم کاری کنم تا فراموشم نکنی!
مرا ببخش که دوست دارم از تمام دوستت دارم هایمان
تنها لبخند تو را نگه دارم
و سال ها با ترانه ی نخستین مهمانی ات برقصم!

بگذار زمان هر چقدر می خواهد
به تنهایی من اضافه کند
تو مرا تنها به اندازه ی کوتاه ترین شعرم
زیبا به خاطر بسپار!